Obecnie z bezpłatnej opieki zdrowotnej mogą korzystać osoby nieubezpieczone, które: posiadają obywatelstwo polskie, które nie ukończyły 18. roku życia. posiadają obywatelstwo polskie i miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które są w okresie ciąży, porodu lub połogu (do 42. dnia po porodzie Wskazania do operacji raka prostaty z asystą robota. Leczenie operacyjne raka prostaty obejmuje usunięcie zmienionego nowotworowo gruczołu krokowego razem z pęcherzykami nasiennymi oraz sąsiednimi węzłami chłonnymi, w zależności od stadium zaawansowania nowotworu. Do prostatektomii (również z asystą robota) kwalifikowani są Pacjent ma też prawo oczekiwać, że lekarz, który go prowadzi, na jego żądanie, zasięgnie konsultacji innego lekarza, a pielęgniarka - innej pielęgniarki. Natomiast w sytuacji zagrożenia zdrowia lub życia pacjent ma prawo do uzyskania świadczeń od razu. W ustawie o prawach pacjenta jest też wyraźnie zapisane, że pacjentka ma Są to: badanie przepływu moczu, badania obrazowe, cystoskopia, badanie urodynamiczne oraz badanie obrazowe, które ma na celu określenie, czy pacjent jest w stanie całkowicie opróżnić swój pęcherz. 2. Badania w diagnostyce prostaty. Jeśli lekarz podejrzewa zapalenie gruczołu krokowego, przeprowadza badanie odbytu. Po chirurgicznym usunięciu prostaty pojawia się wysiłkowe nietrzymanie moczu, nazywane także niewydolnością zwieracza pęcherza moczowego. Podczas operacji dochodzi zwykle do uszkodzenia (nie jest to błąd lekarski!) tzw. zwieracza wewnętrznego, który znajduje się na samym czubku stercza i trudno go oddzielić od reszty wycinanego Do powikłań po operacji raka prostaty należą – Jeżeli pacjent jest w rękach doświadczonego chirurga, to ryzyko takich powikłań wynosi zaledwie 1 proc. Ale w 50 czy nawet w 70 proc i9y2NX5. Operacyjne leczenie nowotworu prostaty wdraża się dopiero przy jego średnim bądź wysokim stopniu ryzyka, gdy komórki zmienione chorobowo znajdują się jedynie w prostacie i nie dały jeszcze przerzutów. W takiej sytuacji przeprowadza się laparoskopowe usunięcie stercza i ewentualnie węzłów chłonnych zlokalizowanych w pobliżu. Zabieg ten można przeprowadzić również poprzez powłoki brzuszne, jednak jeśli można tego uniknąć, stosuje się metodę laparoskopową ze względu na jej znacznie mniejszą inwazyjność. W przypadku operacyjnego leczenia zmian nowotworowych prostaty, wprowadza się również radioterapię w postaci brachyterapii bądź napromieniowywania. Najczęściej stosuje się je przy chorobie o wysokim stopniu prostaty ile dni w szpitalu?Długość leczenia ambulatoryjnego jest w dużej mierze uzależniona od ogólnego stanu pacjenta, stopnia powodzenia operacji, a także nasilenia objawów. Ciężko jest jednoznacznie stwierdzić, ile czasu chory spędzi w szpitalu, bowiem to każdorazowo decyzja lekarza pacjentów, którzy nie klasyfikują się do leczenia operacyjnego, wdraża się terapię po operacji prostaty turpProstatektomia to najczęściej stosowana metoda leczenia raka prostaty, po której konieczne jest podjęcie rehabilitacji w celu powrotu do pełnego zdrowia. Zdarzają się między innymi krwawienia po operacji prostaty. Każdy niepokojący objaw należy bezwzględnie skonsultować z lekarzem. Wśród najczęstszych powikłań pooperacyjnych wskazać można:1. kłopoty z erekcją – mogą wystąpić, gdyż gruczoł krokowy znajduje się bardzo blisko nerwów odpowiadających za wzwód. Zdarza się, że problem zanika po rehabilitacji, jednak po usunięciu prostaty niemożliwe jest zostanie biologicznym ojcem w związku z tym, że wytrysk nie jest możliwy;2. nietrzymanie moczu – to najczęstsza konsekwencja operacji usunięcia prostaty i pojawia się właściwie u każdego mężczyzny. Aby pozbyć się tej przykrej konsekwencji leczenia, należy podjąć po zabiegu zazwyczaj rozpoczyna się około miesiąca po zabiegu i jest ukierunkowana na poprawę komfortu życia. Ma za zadanie poprawić lokalizowanie mięśni dna miednicy, a ćwiczenia mięśni Kegla wykonywane regularnie – prowadzą do znacznej poprawy ogólnego stanu pacjenta. Przerost prostaty to dość powszechna dolegliwość, występująca u mężczyzn około roku życia oraz starszych. Choroba ta objawia się przede wszystkim problemami z oddawaniem moczu, negatywnie wpływa również na funkcje seksualne. Diagnostyką oraz leczeniem łagodnego przerostu prostaty zajmują się specjaliści z naszego Szpitala Mazovia – zapraszamy na konsultacje wszystkich panów wymagających profesjonalnej i dyskretnej pomocy! Prostata – zwana także sterczem lub gruczołem krokowym – to narząd zlokalizowany u mężczyzn pod pęcherzem moczowym, otaczający cewkę moczową. Jego główną rolą jest produkcja płynu, w którym pływają plemniki. Prawidłowa wielkość stercza to około 20 cm3. Po 45. roku życia u wielu panów dochodzi do powiększania się tego gruczołu – lekarze twierdzą, że łagodny przerost prostaty jest naturalnym objawem starzenia się organizmu. Przerost prostaty – objawy Najczęstsze objawy i dolegliwości towarzyszące przerostowi prostaty wynikają z podrażnienia pęcherza przez powiększony stercz lub zaciskania cewki moczowej. Może to być: częstomocz, oddawanie moczu w nocy (nokturia), gwałtowne parcie na mocz, brak możności powstrzymania mikcji, nietrzymanie moczu „z parcia”, ból w czasie mikcji, wyczekiwanie na mikcję, zwężenie strumienia moczu, wydłużenie czasu mikcji, osłabienie siły strumienia moczu, przerywany strumień moczu, wykapywanie moczu po mikcji, uczucie zalegania moczu w pęcherzu po mikcji, zatrzymanie moczu. Przerost prostaty – diagnostyka Diagnostyka łagodnego rozrostu stercza opiera się przede wszystkim ma zebraniu wywiadu przez specjalistę urologa, badaniu fizykalnym narządów płciowych zewnętrznych, badaniu jamy brzusznej i badaniu palcem przez odbytnicę (DRE, per rectum). W Szpitalu Mazovia wykonujemy również niezbędne badania laboratoryjne (PSA, kreatynina, mocznik, eGFR, badanie ogólne moczu, posiew moczu) oraz: badanie TAUS (USG przezpowłokowe) – oceniające kondycję nerek, moczowodów, pęcherza moczowego, stercza i zaleganie moczu po mikcji, badanie TRUS (USG przeodbytnicze) – oceniające dokładnie gruczoł krokowy, przepływ cewkowy – nieinwazyjne badanie oceniające siłę i długość strumienia moczu, pełne badanie urodynamiczne – rzadko wykorzystywane badanie małoinwazyjne precyzyjnie różnicujące charakter zmian czynnościowych dolnych dróg moczowych. Przerost prostaty – leczenie Łagodny rozrost gruczołu krokowego leczymy w 90% zachowawczo, stosując terapię farmakologiczną, która doskonale niweluje lub w znacznym stopniu ogranicza nieprzyjemne dolegliwości. Jest to leczenie objawowe, które musi być stosowane do końca życia chorego, a kontrolowane i udoskonalane przez prowadzącego lekarza urologa. Zaledwie w 10% przypadków – kiedy leczenie zachowawcze jest nieskuteczne lub niemożliwe do stosowania – konieczne jest włączenie leczenia zabiegowego. Metodę dopasowujemy indywidualnie do konkretnego przypadku chorego, w zależności od wielu czynników, takich jak wielkość stercza, obciążenia dodatkowe chorego, wiek, ryzyko choroby nowotworowej czy poprzednie leczenie zabiegowe. W Szpitalu Mazovia dysponujemy pełnym panelem możliwości operacyjnych gruczołu krokowego. TUMT – termoterapia gruczołu krokowego. Najmniej inwazyjne leczenie zabiegowe gruczołu krokowego, możliwe do wykorzystania w bardzo mało nasilonych objawach rozrostu stercza, wymagające cyklicznego powtarzania. TURP – przezcewkowa resekcja gruczołu krokowego z wykorzystaniem prądu monopolarnego. Najbardziej klasyczna operacja małoinwazyjna stercza, powszechnie wykonywana na całym świecie, możliwa do wykorzystania przy objętości stercza do 90-100 cm3. TURPiS – przezcewkowa resekcja gruczołu krokowego z wykorzystaniem prądu bipolarnego. Ulepszona wersja zabiegu TURP, w której resekcja odbywa się z wykorzystaniem prądu bipolarnego. Dzięki temu krwawienie śródoperacyjne jest bardzo niewielkie. Holep – laserowa enukleacja prostaty (przy użyciu lasera holmowego). Jedna z najnowocześniejszych małoinwazyjnych metod operowania przerostu prostaty. Stosowana u pacjentów z rozrostem gruczołu krokowego w celu zmniejszenia jego objętości i zwiększenia tempa przepływu moczu przez cewkę moczową. Adenomektomia klasyczna sposobem Millina, Varda, przezpęcherzowa – technika operacyjna pozwalająca usunąć bardzo duży gruczoł krokowy oraz kamienie znajdujące się w świetle pęcherza. Coraz rzadziej stosowana ze względu na obfite krwawienie śródoperacyjne i zastępowana operacjami laparoskopowymi oraz robotycznymi. Adenomektomia robotyczna DaVinci X – najbardziej zaawansowana technologicznie operacja usuwania łagodnego gruczolaka prostaty przy dużych objętościach. Wszystkich mężczyzn borykających się z przerostem prostaty zapraszamy do kontaktu -> Oferujemy opiekę najlepszych specjalistów i dostęp do najnowocześniejszych metod diagnostyki i leczenia. CHOROBY NEREK I DRÓG MOCZOWYCH Choroby nerek i układu moczowego mogą przez pewien okres przebiegać całkowicie bezobjawowo. Do często występujących schorzeń tych narządów należą kamica nerkowa, choroby miedniczki, kłębuszków nerkowych czy zapalenia nerek oraz dróg moczowych. W przypadku rozpoznania zaburzeń w funkcjonowaniu tych organów, poza leczeniem farmakologicznym, niezwykle pomocne okazuje się leczenie uzdrowiskowe w chorobach układu moczowego, które udostępniają specjalistyczne sanatoria urologiczne. Sanatorium urologiczne: Dlaczego warto? W sanatoriach urologicznych, należących do Polskiej Grupy Uzdrowisk, wspieramy leczenie schorzeń układu wydalniczego, kamicy nerkowej, przewlekłego kłębuszkowego zapalenia nerek, przewlekłej niewydolności czy zapaleń nerek i dróg moczowych. Otaczamy specjalistyczną opieką pacjentów po operacjach wad wrodzonych nerek, usunięciu lub przeszczepie nerki oraz w stanach po zatruciach z objawami uszkodzenia nerek. W sanatorium urologicznym PGU, leczeniu uzdrowiskowemu w chorobach układu moczowego mogą poddać się również osoby cierpiące na skazę moczanową, zaburzenia neurogenne pęcherza moczowego czy wysiłkowe nietrzymanie moczu. Sanatorium urologiczne i leczenie prostaty W sanatorium urologicznym PGU w Cieplicach-Zdroju na Dolnym Śląsku oferujemy specjalne pakiety pobytowe, pomocne w leczeniu gruczołu, jakim jest prostata. W naszym uzdrowisku pomoc mogą znaleźć pacjenci ze stanami zapalnymi prostaty, gruczolakiem prostaty, a także osoby chorujące na nerwice płciowe. W myślą o mężczyznach, cierpiących na choroby stercza, tworzymy indywidualne programy prozdrowotne, które wykorzystują sprawdzone metody leczenia uzdrowiskowego w chorobach układu moczowego. W ramach profilu leczone są następujące schorzenia: stany po operacjach wad wrodzonych nerek oraz po usunięciu nerki; stany po przeszczepie nerek ze stabilną czynnością przeszczepu bez powikłań ogólnoustrojowych; stany po przebytych ostrych cewkowo-śródmiąższowych zapaleniach nerek leczonych szpitalnie w okresie do 12 miesięcy od przebytego zapalenia; przewlekłe kłębuszkowe zapalenie nerek w okresie początkowym mało zaawansowanym - w okresie remisji; zwyrodnienie torbielowate nerek; stany po zatruciach z objawami uszkodzenia nerek; zespół nerczycowy w początkowym okresie bez obrzęków, nadciśnienia; przewlekła niewydolność nerek; stany po operacjach na drogach moczowych w okresie do 12 miesięcy od przebytej operacji; przewlekłe nieswoiste zapalenie nerek i dróg moczowych; kamica nerkowa lub moczowodowa nawrotowa (niewymagająca interwencji chirurgicznej); stany po operacyjnym usunięciu złogów w drogach moczowych oraz po zabiegach rozkruszania kamieni, w okresie do 12 miesięcy od przebytego zabiegu; skaza moczanowa; stany po zatruciach z objawami uszkodzenia nerek; wysiłkowe nietrzymanie moczu; przewlekły nieswoisty stan zapalny gruczołu krokowego o charakterze nawrotowym; gruczolak stercza, początkowe stadium (bez zalegania moczu w pęcherzu); nerwice płciowe; zaburzenia neurogenne pęcherza moczowego; stany po samoistnym wydaleniu kamienia. Uzdrowiska zajmujące się leczeniem tych schorzeń: Cieplice Pakiety dedykowane chorobom nerek i układu moczowego: Pobyt VIP - 2-24 dni / od 460 zł /osoba/noc - Uzdrowisko Cieplice Zdrowie dla Seniora 7 noclegów - 8 dni / od 1 436 zł /osoba - Uzdrowisko Cieplice Zdrowie dla Seniora 14 noclegów - 15 dni / od 2 610 zł /osoba - Uzdrowisko Cieplice Zdrowie dla Seniora 21 noclegów - 22 dni / od 3 986 zł /osoba - Uzdrowisko Cieplice - Rehabilitacja onkologiczna ma na celu niedopuszczenie do powikłań leczenia chirurgicznego i systemowego. Powinna ją cechować powszechność, wczesny początek, ciągłość i długofalowość, a także integralność z każdą sferą życia pacjenta - mówi mgr Renata Bulanda. Mgr Renata Bulanda – absolwentka Akademii Wychowania Fizycznego, pracownik na Oddziale Klinicznym Chirurgii Ogólnej, Onkologii i Gastroenterologii Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie. Członek Zespołu Breast Unit w Uniwersyteckim Centrum Leczenia Chorób Piersi Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie. Katarzyna Sajboth-Data: Rehabilitacja medyczna to kompleksowe i zespołowe działanie na rzecz osoby niepełnosprawnej psychicznie lub fizycznie, które ma na celu przywrócenie tej osobie pełnej lub możliwej do osiągnięcia sprawności oraz zdolności do pracy i uczestniczenia w życiu społecznym. Jaki jest specyficzny cel rehabilitacji pooperacyjnej po leczeniu z powodu raka piersi? Renata Bulanda: Jest ona niezbędną częścią procesu terapeutycznego. Ponadto uważam, że należałoby tę definicję uzupełnić o aspekt prewencyjny – rehabilitacja onkologiczna ma na celu niedopuszczenie do powikłań leczenia chirurgicznego i systemowego. Powinna ją cechować powszechność, wczesny początek, ciągłość i długofalowość, a także integralność z każdą sferą życia pacjenta. To znaczy? Jak wiadomo, szaleństwem jest oczekiwanie nowych rezultatów, gdy powiela się wciąż te same działania. Dlatego warto zmienić półkę z kosmetykami, sposób jedzenia, zmienić chemiczne środki czystości, sposób spędzania wolnego czasu czy nastawienie do innych – na tym polega rehabilitacja holistyczna i tylko ona jest w pełni skuteczna. Z badań epidemiologicznych jednoznacznie wynika, że styl życia wpływa na zachorowalność na nowotwory. Należy go zatem przekształcać, a im wolniej wprowadza się zmiany – tym są one trwalsze. Wiele codziennych zasad, które wprowadzi się w życie po operacji, pozwoli zminimalizować wystąpienie powikłań po leczeniu, takich jak np. obrzęk limfatyczny. Ponadto taka samodyscyplina poprawia nie tylko fizyczny stan pacjentki, ale daje jej poczucie, że ma wpływ na swoją codzienność. Czy takiej rehabilitacji potrzebują zarówno pacjentki po leczeniu oszczędzającym, jak i po mastektomii? Obrzęk limfatyczny może wystąpić zarówno po leczeniu oszczędzającym z równoczesną limfadenektomią, jak i po mastektomii z limfadenektomią, zatem pacjentki poddane tym zabiegom zdecydowanie potrzebują rehabilitacji. Co więcej, nawet jeśli nie zostały usunięte węzły chłonne, skutkiem zabiegu chirurgicznego jest blizna, która może powodować ograniczenie ruchomości w barku. Wówczas celem rehabilitacji jest utrzymanie pełnego zakresu ruchu. Rehabilitacja powinna być rozpoczęta wcześnie po zabiegu – kiedy i dlaczego jest to tak ważne? Pacjentka przebywa w szpitalu bardzo krótko. W pierwszej dobie jest przyjmowana i operowana, a w drugiej obserwowana. Przychodzę do niej wówczas, ale zdaję sobie sprawę, że to dla niej bardzo trudny czas i rozmowa jest często niemożliwa. Ona cierpi fizycznie i psychicznie. Odczuwa ból w operowanym miejscu, a także analizuje to, co się wydarzyło i rozmyśla o tym, co będzie dalej. Staram się z nią przeprowadzić ćwiczenia oddechowe i bierne. Uruchamiam jej rękę także po to, żeby pokazać, że może nią bezpiecznie poruszać. Odruch większości chorych jest taki, żeby po zabiegu ściśle przywodzić kończynę do tułowia i tak ją utrzymywać. Tymczasem to asekuracyjne ułożenie nie wpływa korzystnie na proces zdrowienia. Każdej z pacjentek zostawiam swoje materiały edukacyjne, żeby mogły do nich wrócić i odszukać mnie, gdy będę im potrzebna. W trzeciej dobie następuje zmiana opatrunku i wypis do domu. Gdzie wówczas kieruje się pacjentkę? W Krakowie funkcjonują jedynie oddziały, które leczą powstały obrzęk, jednak brak jest ośrodka zajmującego się profilaktyką przeciwobrzękową. Zdarzyło się pacjentkom słyszeć od lekarzy zdanie typu: „Skoro ma Pani wycięte węzły chłonne, to musi mieć obrzęk, bo gdzie ma się ta limfa podziać?”, ale to nieprawda. Dzięki właściwej profilaktyce można uniknąć obrzęku, a nawet w początkowej fazie da się wiele zrobić, by się nie rozwijał i aby go zlikwidować. Niestety zdarza się i tak, o czym mówią mi pacjentki, że kieruje się je do poradni leczenia obrzęku, mimo że go nie mają. Trafiają tam niejako „z marszu”, w myśl wyżej przywołanej opinii. Na nieszczęście, w sytuacji wycięcia węzłów chłonnych i ubrania w odzież kompresyjną kończyny górnej (która nie nosi znamion obrzęku) powoduje się znaczne szkody w stanie zdrowia pacjentki. Wszystko, co uciska rękę, np. ciasne bransoletki, zegarek, ubrania z obcisłymi rękawkami, a co dopiero odzież kompresyjna – może wywołać obrzęk, a nie zapobiec mu. Zakładanie odzieży kompresyjnej jest zasadne tylko w przypadku leczenia obrzęku. Jakich jeszcze błędów powinno się unikać? Zetknęłam się z materiałami edukacyjnymi dla kobiet po leczeniu raka piersi, które podawały błędne informacje i mogły zaszkodzić chorym. Dotyczyły one choćby samego ułożenia kończyny podczas automasażu. Pacjentka nie powinna mieć opuszczonej kończyny i zgiętej ręki w nadgarstku, bo to utrudnia przepływ limfy. Masaż zaczynamy od klatki piersiowej, a nie od dłoni. Skóra w tej okolicy też wymaga specyficznej higieny, ponieważ staje się dystroficzna i się łuszczy, musi więc być nawilżana i odżywiana odpowiednimi preparatami, ale bez parabenów. Jak długo po zabiegu należy odczekać, by rozpocząć ćwiczenia? Najlepiej rozpocząć od ćwiczeń samowspomaganych, które polegają np. na unoszeniu drążka równocześnie ręką „chorą” i „zdrową”. One pomagają rozruszać tę stronę ciała, którą operowano, i z łatwością można je wykonywać w domu. Każdą pacjentkę uczę ćwiczeń, przeprowadzając je razem z nią, aby wiedziała, jak należy je wykonywać samodzielnie. Kiedy rekonwalescentka uzyska pełen zakres ruchu, a jej organizm odzyska nieco siły, może przystąpić do wykonywania urozmaiconych ćwiczeń. Powinna jednak pamiętać o tym, żeby nie przegrzewać mięśni, bo może to doprowadzić do obrzęku limfatycznego. Trzeba ćwiczyć krótko, ale często. Pomocny jest też kinezjotaping, czyli metoda plastrowania, która podnosi skórę nadpowięziowo i wspomaga przepływ limfy śródmiąższowo w okolice drożnych węzłów chłonnych. Te wszystkie zabiegi prowadzą do wytworzenia nowych kapilarów limfatycznych. Czy pacjentki mogą się starać o wyjazd do sanatorium? Większość pacjentek stara się o pobyt w sanatorium nie ze względu na chorobę nowotworową, ale z powodu towarzyszących jej dolegliwości, np. bólu kręgosłupa. Jednak często ich wnioski są odrzucane właśnie z powodu ich zasadniczej choroby, ponieważ uniemożliwia ona udział w wielu zabiegach, a leczenie sanatoryjne w przypadku raka piersi może być podjęte dopiero rok po zakończeniu leczenia. Szkoda, bo nadal pozostają różne aktywności, które pacjentki mogłyby podejmować, jak choćby zajęcia ruchowe na sali gimnastycznej, pływanie na basenie, uprawianie nordic walking czy poddawanie się manualnemu drenażowi limfatycznemu. Co więcej, w miejscowościach sanatoryjnych korzystnie działa już sama klimatoterapia, a w sanatorium – rozmowa z psychologiem lub możliwość konsultacji z dietetykiem w celu ustalenia właściwej diety. Pacjentki po leczeniu onkologicznym mają obawy przed pójściem na basen. Czy stanowi on jakieś zagrożenie? Kiedy rana jest zagojona, pacjentka może śmiało popływać. Oczywiście zaraz po leczeniu musi najpierw nabyć trochę odporności, bo przebywanie w wodzie może doprowadzić do zakażeń. Moim pacjentkom polecam też korzystanie z tamponów probiotycznych z kwasem mlekowym, które dodatkowo je chronią. Czy pacjentka w trakcie radioterapii i chemioterapii może kontynuować rehabilitację? W czasie chemioterapii pacjentka może się źle czuć, powinna odpoczywać. Jednak gdy poczuje się dobrze, zdecydowanie powinna wrócić do codziennego ćwiczenia. Natomiast skutkiem radioterapii może być obrzęk limfatyczny. Aby do niego nie dopuścić, niezbędna jest rehabilitacja. Swoim pacjentkom pomaga Pani również w rekonwalescencji skóry uszkodzonej wskutek radioterapii – w jaki sposób? Najbardziej na promieniowanie narażona jest skóra. W aptekach dostępny jest preparat chroniący skórę podczas naświetlania i po nim. Zaproponowałam pacjentkom stosowanie go przed naświetlaniem. Obecnie moje pacjentki nanoszą go na miejsca, które będą naświetlane już miesiąc przed planowaną radioterapią. Dodatkowo używają jakiegokolwiek żelu zawierającego rutynę. Rezultaty tych działań są znakomite. Czy rozmasowywanie blizny pooperacyjnej maścią z silikonem jest pomocne? Jest konieczne. Głównym celem masażu jest tzw. mobilizacja blizny, czyli jej uelastycznienie, żeby nie powstały „zrosty” z powięzią, co może utrudniać odwodzenie kończyny. To ważne także ze względu na ewentualne plany rekonstrukcji piersi. Są też metody mobilizacji blizny, takie jak przeszczepienie tłuszczu lub zastosowanie lasera frakcyjnego CO2. Wiele kobiet po zabiegach boi się dotknąć zoperowanej piersi. Podobną niechęć wykazują wobec patrzenia w lustro. Podczas wizyt u mnie w gabinecie oswajają się z widokiem swojego zmienionego ciała i uczą się, jakiego dotyku potrzebuje. Po operacjach tego typu cierpi cała sfera intymności kobiety, a to wpływa na jej poczucie własnej wartości, atrakcyjności, a także na jej relacje z innymi. Dlatego tak ważne są również konsultacje z psychologiem, z których nasze pacjentki chętnie korzystają. Jaka jest zależność między rehabilitacją a rodzajem rekonstrukcji piersi? O rodzaju rekonstrukcji rozmawia się z pacjentką, ale pewne jej warianty nie są możliwe z powodu podjętego wcześniej leczenia systemowego, np. radioterapii. Również decyzję o czasie rekonstrukcji podejmuje się w zależności od indywidualnej historii choroby. Natomiast rodzaj odtworzenia piersi rzeczywiście wpływa na metody rehabilitacji. Jeśli dokonujemy tego metodą rekonstrukcji uszypułowanym poprzecznym płatem brzusznym na mięśniu prostym brzucha (tzw. TRAM), pacjentka nie może przez 7 dni po zabiegu ułożyć ciała tak, aby między tułowiem a udami tworzył się kąt prosty. Kiedy leży, powinna mieć podkurczone nogi, jeśli usiądzie, powinna pochylić do przodu tułów, aby z udami tworzył kąt ostry. Jednej z pacjentek, u której zastosowano tę metodę, nikt o tym nie powiedział. Czując się dobrze, przyleciała z innego miasta do Krakowa w piątej dobie po zabiegu. Konsekwencją tego był ból, a następnie 2 operacje przepukliny. Zabiegi rekonstrukcji i symetryzacji wykonuje się w Szpitalu Uniwersyteckim w Krakowie, a refunduje je NFZ. Rekonstruuje się tam brodawki, wykonuje tatuaże otoczki. Efekty tego są piękne. Jaki sprzęt rehabilitacyjny może być pomocny i bezpieczny? Niektóre pacjentki sięgają po elektryczne aparaty do masażu, jednak odradzam im tego typu sprzęty, ponieważ mogą wyrządzić więcej szkody niż pożytku. Dobrym pomysłem są podwieszki do ćwiczeń w odciążeniu, rower stacjonarny lub klin, który wymusza elewację kończyny górnej do automasażu limfatycznego. Wszystko to pacjentka może zainstalować w domu. Jakie są konsekwencje braku rehabilitacji po leczeniu onkologicznym? Leczenie onkologiczne jest nierzadko okaleczające. Człowiek staje się kaleką. Trafiające do mnie pacjentki dziwią się, że czuły się w miarę dobrze przez półtora roku po operacji i nagle pojawił się u nich obrzęk. Wyjaśniam im wtedy, że przez cały ten czas rozrastała się blizna, ponieważ nie była poddawana rehabilitacji. Ponadto nieodpowiedni ucisk, przeciążające ćwiczenia lub inne szkodliwe działania sprzyjały powstawaniu obrzęku limfatycznego. A w jego konsekwencji zanikają mięśnie, percepcja czy chwyt pęsetowy. Dlatego konieczna jest stała i długotrwała rehabilitacja. Czy rehabilitacja to tylko ćwiczenia? Mam 22-letnią pacjentkę z rozsiewem do płuc, kości, wątroby, jajników. Podczas ćwiczeń opowiada o tym, co by chciała robić w życiu. W czasie rehabilitacji dużo się z pacjentem rozmawia, czasem to jest trudniejsze niż same ćwiczenia, ale równie potrzebne. Często powtarzam to swoim studentom. Kiedyś byłam u pacjenta przez 5 godzin, bardzo nie chciał, żebym wychodziła. Zagadywał, dopytywał, zatrzymywał. To było zimą. Gdy się ostatecznie żegnaliśmy, powiedział jeszcze: „A wiosna będzie taka piękna”. Zmarł niedługo po naszym spotkaniu. I choć wyszłam od niego bardzo zmęczona, miałam poczucie, że zrobiłam coś dobrego dla tego pacjenta. Uważam, że na tym polega rehabilitacja – na indywidualnym podejściu do pacjenta i jego specyficznej sytuacji, a nie na mechanicznym powtarzaniu określonych ruchów. Szpital uzdrowiskowy, nazywany także sanatorium poszpitalnym to kontynuacja leczenia prowadzonego w szpitalu na skutek poważnych schorzeń. Przyznawane jest osobom ubezpieczonym, które aby powrócić do czynności zawodowych wymagają specjalnego leczenia uzdrowiskowego. Sanatorium poszpitalne jest całkowicie refundowane. Sanatorium poszpitalne, czyli szpital uzdrowiskowy to jedno z wielu propozycji leczenia uzdrowiskowego. Kierowane są tam osoby, których poważne problemy ze zdrowiem uniemożliwiają normalne funkcjonowanie i wykonywanie pracy. Jakie są różnice między szpitalem uzdrowiskowym a sanatorium uzdrowiskowym? Komu należy się taki wypoczynek? Reklama Szpital uzdrowiskowy a sanatorium – różnice Szpital uzdrowiskowy różni się od sanatorium przede wszystkim specyfiką leczenia. Do szpitala trafiają osoby w trakcie leczenia ciężkich schorzeń tj.: zawał serca, operacje neurochirurgiczne, operacje kardiologiczne, operacje ortopedyczne, urazy kostno-stawowe, urazy wielonarządowe. Skierowanie do szpitala uzdrowiskowego, o ile nie będą istniały przeciwwskazania i pozwala na to stan zdrowia, wystawi lekarz rodzinny, specjalista lub lekarz, u którego przebiegało ostatnie leczenie w oddziale szpitalnym. Dołączy do niego także aktualne wyniki w szpitalu uzdrowiskowym mają zapewnioną całodobową opiekę lekarską i pielęgniarską, a także przysługuje im większa liczba zabiegów rehabilitacyjnych. Sanatorium uzdrowiskowe przeznaczone jest dla osób, które leczą choroby przewlekłe. Skierowanie wystawiane jest przez lekarza prowadzącego i rozpatrywane przez lekarza balneologa, który dobiera odpowiedni rodzaj rehabilitacji. Sanatorium poszpitalne – komu się należy? Pobyt w szpitalu nie jest jednoznaczny z wyjazdem do sanatorium. Należy pamiętać, że uzdrowiskowe leczenie szpitalne jest kontynuacją leczenia szpitala klinicznego. Należy się zatem: osobom ubezpieczonym, osobom ze schorzeniami układu kostno-stawowego, neurologicznego oraz urazów określonych przez NFZ, osobom, dla których kontynuacja leczenia w szpitalu uzdrowiskowym jest niezbędna. Uzdrowiskowe leczenie szpitalne pomaga powrócić do sprawności i zdolności do pracy osobom po ciężkich urazach lub zabiegach chirurgicznych. Skierowanie na leczenie uzdrowiskowe poszpitalne – kto je wystawia? Skierowanie na leczenie w szpitalu uzdrowiskowym wystawia lekarz zatrudniony w klinice, bądź w szpitalu, w którym przebywał pacjent. Uprawnieni są do tego lekarze z oddziałów szpitalnych lub z poradni specjalistycznej: ortopedycznej, rehabilitacyjnej, neurologicznej, reumatologicznej. Dokument musi zostać wystawiony najpóźniej w dniu wypisu chorego. Skierowanie jest weryfikowane przez lekarza specjalistę balneologa, rehabilitacji medycznej lub medycyny fizykalnej. Lekarz zatrudniony jest przez wojewódzki oddział NFZ. Sanatorium poszpitalne – koszty Leczenie w szpitalu uzdrowiskowym jest bezpłatne. ZUS lub NFZ w zależności od jednostki kierującej pokrywa całkowite koszty: leczenia i zabiegów, opieki lekarskiej i pielęgniarskiej, wyżywienia, zakwaterowania. Uzdrowiskowe leczenie szpitalne realizowane jest w zakresie zwolnienia lekarskiego, dzięki temu pacjent nie musi korzystać z urlopu wypoczynkowego lub bezpłatnego. Zwolnienie wystawia szpital uzdrowiskowy. Reklama Szpital uzdrowiskowy – ile trwa turnus? Leczenie w szpitalu uzdrowiskowym trwa zazwyczaj 21 dni. Jednak możliwe jest wydłużenie pobytu pacjenta jeśli jego stan tego wymaga. Kierowany jest wtedy wniosek świadczeniodawcy do wojewódzkiego oddziału NFZ. Szpitale uzdrowiskowe oferują minimum 3 zabiegi dziennie, które wykonywane są przez 6 dni w tygodniu. Są one dobierane indywidualnie do konkretnego schorzenia. Autor: Dominika Rusek

czy pacjent ma prawo do sanatorium po operacji prostaty